Ubeyd Baş- Çar-Çave
Bazen nerde olduğunu, nasıl olduğunu, niçin olduğunu ve hatta kim olduğunu sorduğun oluyor mu, aynadaki gergin ve mutsuz olmayı bile lüks gören suretine.
Kanıksanmış ve kutsanmış rolleri sırtlanmaktan yorulmak bile suç, senin için.
Alın yazısı, kaderin kalın yazısı.
Silmeye yeltensen, henüz yazılmamış dahi olsan, kendini silmekten korkarsın.
Annesin sen, aç memeni, emzir bebeni…
Eşsin, yengesin, gelinsin sen.
Erkekler üzerinden tanımlanan sıfatlarla yetinmelisin.
Namususun çoğu kez, namussuzun.
Ve devre mülk gibi babadan kocaya, kocadan oğula gururla ve çoğu kez zoruyla mahallenin, devredilirsin.
Sana biçileni, sana giydirileni, sana çizileni, reddedemezsin.
Kadınsın sen, adın yok senin.
Yoksulluk ve yoksunluğunla kendinden başka herkesi ve her şeyi sırtlanırsın.
Bulsan kendini, bırakıp hepsini, alsan kendini. Alıp baştan yazsan, baştan kursan yaşamak istediğini…
Ne istediğini, neden istediğini, nasıl istediğini, kim duyacak ki sesini?
Kadınsın sen, sesin de yok senin.
Öyle buyurmuş büyüklerimiz, konu komşu ne der, el alem ne söyler?
Yerin yok ama otur oturduğun yerde.
Kısmetin yok ya ses etme söz olur.
Sen bekle yine de…
Kadınsın sen, sözün de yok senin.
Narin bir çiçeksin, zayıfsın, güçsüzsün çoğu kez ya bir vazoya kurban edilecek ya da bir saksıda bir avuç toprağa gömülecek.
Kadınsın sen, kim duyacak seni?
Sığındığın, saklandığın, kaçtığın bu gürültüde kim görecek seni, kim bilecek düşlerini?
Kadınsın sen, düşlerin de yok senin.
Kadınsın sen ama senle başlar senle biter hepsi.
Dilersen, istersen, gülersen, değişirsen, değiştirirsin geleceğini.
Editor : Kadraj Dergisi
